Deze groep expressionistische kunstenaars uit Dresden vormt samen met Der Blaue Reiter de kern van het Duitse expressionisme. Oorspronkelijk was het de bedoeling samen te werken om zich los te trekken van de academische stijltheorieën. Maar net door deze samenwerking bleef de ontwikkeling van een eigen stijl lang uit. De kunstenaars wilden de essentie van het creatief vermogen direct in beeld brengen en hun eigen emotie manifesteren, in tegenstelling tot de fauvisten. Ze zochten hun inspiratie in de natuur en in het stadsleven. Hun belangrijkste inspiratiebronnen waren Edvard Munch en Vincent van Gogh.
Kenmerkend voor de kunst van Die Brücke is de heropleving van de houtgravure. Dit zagen de kunstenaars als een uniek nationaal medium. Kirchner begon ermee maar Heckel was de beste graveur van de groep. Onder invloed van etnische kunst en de houtgravures van Gauguin ontwikkelden ze een stijl die leek op die van de vroege Duitse primitieven.
De naam van de groep betekent brug en werd gekozen omdat de leden een brug probeerden te maken tussen de traditionele Duitse kunst en de nieuwe moderne kunst. Onder het nazibewind werd hun kunst verboden en vaak vernietigd. De groep werd opgericht door vier studenten aan de Technische Hochschule te Dresden: Ernst-Ludwig Kirchner, Fritz Bleyl, Karl Schmidt-Rottluff en Erich Heckel. Later sloten ook Emil Nolde, Max Pechstein, Otto Mueller en Cuno Amiet zich aan.